Rode bieten

Rode bieten kende ik vroeger alleen van het volkse gezegde ‘ne kop gelijk een biet’. Dat hoorde ik nogal dikwijls en mijn medemens bedoelde dan steevast een rode biet en geen bleke suikerbiet. Nu wil het toeval dat ik daarnet rode bieten heb klaargemaakt en dat ik nu in de zetel zit met een hoofd als een rode biet. (Een mens vraagt zich af of sporten eigenlijk gezond is…)

Anyhow, wij aten vroeger nooit bieten thuis. Ik kwam deze knolletjes alleen tegen in verlepte, geraspte (en vaak gepekelde) versie naast een garnaalkroket in een brasserie ofzo en laat dat nu niet meteen het begin van een mooi verhaal zijn geweest. Toen ik dus deze week drie rode bieten in het groentenpakket vond, was ik al meteen aan het bedenken aan wie ik ze weg kon schenken. Tot ik de ‘Groentensprokkel’ las. Onze bioboerin schrijft namelijk altijd een soort nieuwsbriefje waarin ze vertelt hoe het gaat met de beesten en hoe het zit op het veld. Zo leerde ik deze week dat Annabel moest kalven en dat de boeren bijna door de herfstvoorraden zitten omdat de winter daar zo snel was. De bioboerin neemt ook de moeite om in haar nieuwsbrief wat receptjes te stoppen met de groenten die die week in het pakket zitten. U hoort mij al komen, ik heb me laten verleiden. Jamie Oliver heeft namelijk een receptje waarvan de ingrediënten mij als muziek in de oren klinken. Als ik dat met eender welke andere groente zou riskeren, waarom dan niet met rode bieten?

Het recept vindt u hier.

De liefhebbers van rode biet vonden het lekker. Ik vond de geur (die nu nog in huis hangt) van dit ‘pakketje Italië’ heerlijk, maar die bieten kunnen mij toch niet bekoren.